بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر طرحواره های ناسازگار اولیه بیماران مبتلا به اختلال پراشتهایی روانی

زمینه و هدف: اختلالاتخوردن،امروزهخطرمهمیبرایسلامتجسمیوروانینوجوانان و بویژه دخترانبهحسابمی آید و درمان های متعدَدی برای بهبود افراد مبتلا به آن، مورد استفاده قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر طرحواره های ناسازگار اولیه بیماران مبتلا به اختلال پرخوری روانی می باشد. روش بررسی: جامعه آماری این پژوهش را کلیه دختران و زنان مبتلا به اختلال پرخوری روانی که در سال 1393 ساکن شهرستان شیراز  بودند، تشکیل می دهد. حجم نمونه پژوهش  34  نفر است که به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایشی و کنترل گمارده شدند. 20 جلسه درمانی به صورت گروهی، هفته ای یک جلسه و هرجلسه 60 دقیقه برگزار شد. برای جمع آوری داده ها از فرم کوتاه پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین میانگین طرحواره های محرومیت هیجانی، بی اعتمادی/ بدرفتاری، نقص/ شرم، خود تحول نیافته/ گرفتار، خویشتن داری/ خود انضباطی ناکافی، استحقاق/ بزرگ منشی و نمره کل طرحواره های ناسازگار اولیه در دو گروه، تفاوت معنی داری به دست آمد(05/0p˂) که بیانگر اثربخشی طرحواره درمانی است. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که طرحواره درمانی مداخله ای موثر جهت بهبود علائم بیماران مبتلا به اختلال پرخوری روانی می باشد.